Στις 28 Οκτωβρίου 1940, πολύ νωρίς το πρωί, ο Ιταλός πρέσβης καλεί τον Ιωάννη Μεταξά και του ζητά η Ελλάδα να παραδοθεί. Ο Ιωάννης Μεταξάς απαντάει με το μεγάλο “ΟΧΙ”. Έτσι, αρχίζει ο πόλεμος.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, μετά το μεγάλο ΟΧΙ, οι Ιταλοί μπαίνουν στην Ήπειρο από την Αλβανία. Η πρώτη μεγάλη μάχη είναι στο Καλπάκι. Εκεί οι Έλληνες στρατιώτες, με αρχηγό τον Στρατηγό Κατσιμήτρο, φτιάχνουν δυνατή άμυνα. Οι Ιταλοί έχουν περισσότερα όπλα. Όμως, οι Έλληνες έχουν δυνατή άμυνα και σταματούν τους Ιταλούς.
Μετά το “Όχι” του Ιωάννη Μεταξά, Ελληνίδες και Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους και τραγουδάνε τραγούδια για την πατρίδα, για την Ελλάδα. Δίνουν κουράγιο στους στρατιώτες, που πηγαίνουν στο μέτωπο. Ο ενθουσιασμός και η ενότητα του λαού είναι μεγάλη δύναμη για τον ελληνικό στρατό. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις και βοηθούν εθελοντικά. Μαζεύουν τρόφιμα και ρούχα και βοηθάνε με όποιο τρόπο μπορούν τους στρατιώτες.
Στις 22 Νοεμβρίου 1940 ο Ελληνικός Στρατός μπαίνει στην Κορυτσά. Είναι η πρώτη μεγάλη νίκη ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η απελευθέρωση της πόλης δίνει χαρά και δύναμη στους Έλληνες και στους συμμάχους, γιατί δείχνει ότι η Ιταλία μπορεί να χάσει. Αυτή η νίκη κάνει πιο δυνατή την πίστη στο θάρρος και τη δύναμη του ελληνικού στρατού.
Οι μάχες συνεχίζονται στα βουνά στην Πίνδο και οι γυναίκες εκεί έχουν πολύ σημαντικό ρόλο. Παίρνουν όπλα, φαγητό και ζεστά ρούχα με τα άλογά τους και με τα ίδια τους τα χέρια και πηγαίνουν στους στρατιώτες. Πολλές φορές κουβαλούν μόνες τους και ανθρώπους που πονάνε και χτύπησαν στον πόλεμο. Η βοήθειά τους είναι σύμβολο αγάπης, αλληλεγγύης και ενότητας για όλη την Ελλάδα.
Ο χειμώνας του 1940-1941 είναι πολύ δύσκολος. Στα βουνά της Αλβανίας έχει πολύ χιόνι και πολύ κρύο και ο πόλεμος δεν σταματά. Οι Έλληνες στρατιώτες έχουν πολύ λίγα μέσα και μένουν στις θέσεις τους στα χαρακώματα και στις κορυφές των βουνών. Πολεμούν όχι μόνο τον εχθρό, αλλά και την πείνα, το κρύο και την κούραση. Όλος ο κόσμος βλέπει το θάρρος τους και χαίρεται για τη δύναμή τους.
Τον Μάρτιο του 1941, η Ιταλία κάνει τη μεγάλη “Εαρινή Επίθεση” κατά του ελληνικού στρατού στην Αλβανία. Για δύο εβδομάδες υπάρχουν δυνατοί βομβαρδισμοί και πολλές επιθέσεις. Αλλά, οι Έλληνες στρατιώτες μένουν εκεί και δεν κάνουν πίσω. Ο Μπενίτο Μουσολίνι βλέπει τις μάχες από κοντά και νιώθει μεγάλη ντροπή.
Στις 6 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί μπαίνουν στην Ελλάδα από τη Βουλγαρία. Η Γραμμή Μεταξά, και βασικά το Οχυρό Ρούπελ, δέχονται μεγάλες επιθέσεις από τον αέρα και τη γη. Ο εχθρός έχει πολλούς στρατιώτες και πιο πολλά όπλα. Όμως, οι Έλληνες στρατιώτες πολεμούν με μεγάλη δύναμη για πολλές μέρες. Δείχνουν σε όλο τον κόσμο ότι η ελευθερία αξίζει κάθε θυσία.
Οι Γερμανοί περνούν τα οχυρά. Στις 9 Απριλίου 1941 η Θεσσαλονίκη γίνεται πόλη της Γερμανίας. Το ίδιο και η Αθήνα στις 27 Απριλίου. Η σβάστικα στην Ακρόπολη είναι το πιο λυπηρό σύμβολο της σκλαβιάς. Όταν μπαίνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα αρχίζει η τριπλή κατοχή — Γερμανική, Ιταλική και Βουλγαρική. Ξεκινάνε χρόνια γεμάτα με πείνα, φόνο και κυνηγητό.
Στις 20 Μαΐου 1941 αρχίζει η Μάχη της Κρήτης. Οι Γερμανοί ρίχνουν πολλούς αλεξιπτωτιστές στο νησί. Αν και η επίθεση είναι ξαφνική, οι Έλληνες στρατιώτες, οι Βρετανοί και Νεοζηλανδοί σύμμαχοι και οι απλοί Κρητικοί πολεμούν με μεγάλο θάρρος. Η μάχη είναι πολύ δύσκολη και χάνονται πολλοί άνθρωποι. Στο τέλος, οι Γερμανοί παίρνουν το νησί, αλλά η μεγάλη δύναμη των Κρητικών δείχνει σε όλο τον κόσμο ότι οι Έλληνες δεν σκύβουν το κεφάλι και δεν κάνουν πίσω.
Την εποχή της Κατοχής, στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ομάδες που βοηθούν τη χώρα. Οργανώσεις όπως το ΕΑΜ–ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ ανεβαίνουν στα βουνά και πολεμούν τον εχθρό, κόβουν δρόμους και γραμμές ανεφοδιασμού. Η Αντίσταση όμως δεν ήταν μόνο με όπλα. Αλλά και με μυστικές εφημερίδες, με μεταφορά πληροφοριών και άλλες πράξεις. Όλα αυτά κρατούν ζωντανή την ελπίδα ότι η Ελλάδα θα ξαναγίνει ελεύθερη.
Το “Όχι” της 28ης Οκτωβρίου δεν είναι μόνο ένα πολιτικό γεγονός. Είναι σύμβολο για τη δύναμη και την θέληση μιας μικρής χώρας που αγαπάει την ελευθερία. Μέσα από τις μάχες και τις θυσίες αυτό το μήνυμα μένει ζωντανό και φτάνει σε όλο τον κόσμο. Σήμερα το “Όχι” δεν είναι μόνο για την Ελλάδα· είναι ένα μήνυμα για την ελευθερία, την δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους.